Ég hef áður skýrt frá ýmsum dularfullum atvikum hér á heimilinu; sum hafa reynst eiga sér eðlilega skýringu, önnur eru enn óupplýst. Dularfulla dýnuhvarfið til dæmis. Áðan tók þó steininn úr; ég fór fram í eldhús, rak augun í matardisk á eldhúsbekknum og kallaði í efnafræðistúdentinn til að skamma hann fyrir að hafa ekki sett diskinn í uppþvottavélina.

Efnafræðistúdentinn, hálfmóðgaður: - En ég gerði það víst. (Opnar uppþvottavélina.) - Sjáðu bara. Tveir diskar.

Ég: - Og hvaða diskur er þetta þá?

Efnafræðistúdentinn: - Eeee ... þetta er diskurinn hans Engilberts!

Ég ætla ekki að útskýra þetta með Engilbert neitt nánar. En þetta var mjög dularfullt og við stóðum ráðþrota og störðum á diskinn. Þangaðtil ég skoðaði diskana tvo í uppþvottavélinni nánar. Annar var greinilega kvöldmatardiskurinn minn og þegar ég sá hinn mundi ég að ég hafði fengið mér hádegissnarl. Þannig að efnafræðistúdentinn var sökudólgurinn eftir allt saman og var bara að reyna að varpa sökinni á vesalings Engilbert ...