Þegar maður heitir nafni eins og Úlfur og er ekki mjög hár í loftinu, þá er oft þörf á nokkrum útskýringum þegar verið er að segja viss ævintýri. Til dæmis Rauðhettu og Kiðlingana sjö.

Ég var í heimsókn hjá dóttursyni mínum áðan og við vorum að hjálpast að við að segja hvort öðru söguna af Rauðhettu og úlfinum. Og í hvert einasta sinn sem úlfurinn var nefndur, þá þurfti að taka skýrt fram að þetta væri sko Grimmi úlfurinn, ekki Góði Úlfurinn (og þá benti drengurinn gjarna á sjálfan sig til áhersluaukningar). Sagan þótti hin skemmtilegasta en þegar kom að því að segja frá örlögum úlfsins (Grimma úlfsins) komu fram greinileg áhrif frá teiknimynd sem búið er að horfa á hundrað og átján sinnum að undanförnu:

Amman: - ... og veiðimaðurinn setti steina í magann á Grimma úlfinum og saumaði fyrir og hvað gerðist svo þegar úlfurinn vaknaði?

Góði Úlfurinn: - Krókódíllinn át hann.

Amman: - Nei, nei, það er í sögunni um Pétur Pan. Krókódíllinn var alltaf að reyna að éta Kobba kló. Ekki úlfinn. (Eftir nokkrar umræður fellst drengurinn á að þetta sé rétt hjá ömmu.) - Hvað varð um úlfinn?

Góði Úlfurinn: - Grimma úlfinn?

Amman: - Já, Grimma úlfinn. Ekki Góða Úlfinn.

Góði Úlfurinn: - Hann datt um koll og dó.

Amman: - Já, einmitt. (Getur ekki stillt sig.) - En krókódíllinn, hvað gerði hann?

Góði Úlfurinn: - Hann át bara rúmið.