Svona í framhaldi af því sem ég var að segja hér á undan - það er afskaplega misjafnt hvernig trítment grænmetisætur fá á veitingahúsum og matsölustöðum. Oftar en ekki, þegar ég hef farið með hópi á árshátíð eða einhverja slíka samkomu, hef ég dauðöfundað grænmetisæturnar í hópnum (oftast bara 1-2) því þær hafa fengið mun girnilegri mat en aðrir. Undantekning: Árshátíðin í Skíðaskálanum, þegar allir fengu vondan mat en grænmetisæturnar fóru þó verst út úr því af því að hnetusteikin þeirra (eða hvað það nú aftur var) var borin fram með sömu hálfköldu kjötsósunni og dósabaununum og allir hinir fengu með lambakjötinu.

En ég hefði sannarlega viljað skipta við Jónínu Leós á jólahlaðborðinu núna síðast; allir hinir stóðu í biðröðum til að fá sér þokkalegan en ekkert spes hefðbundinn jólahlaðborðsmat sem var hrúgað saman á diskana þannig að allt fór í jukk, hún fékk flotta séreldaða grænmetisrétti sem þjónninn setti fyrir hana.

Í nokkur ár var ástandið þannig á mínu heimili að annað barnið var grænmetisæta (lacto-ovo-vegetarian, ef ég man rétt) og með mjólkuróþol sem var að vísu ekki búið að greina, en hitt borðaði hvorki grænmeti né ávexti af neinu tagi, nema reyndar Ora grænar baunir, og leit reyndar á allt grænmeti í mat sem beina tilraun til að eitra fyrir sig.

Það var á þessum árum sem ferill minn sem matargúrús hófst fyrir alvöru. Ég var eiginlega tilneydd.