Hingað kom áðan lasinn lítill drengur í pössun nokkra stund. Hóstaði töluvert en var þó ekki veikari en svo að hann hrærði fyrir mig eplaskífudeig og hjálpaði svo til við steikinguna. Tvívegis meira að segja, því að þegar von var á foreldrunum að sækja hann og systur hans var liðið búið að hesthúsa allar eplaskífurnar svo að við bjuggum bara til annan skammt. Þessi eplaskífupanna, sem ég keypti hjá Þorsteini Bergmann og hafði þar verið notuð fyrir kertastjaka úti í glugga um tíma, er nefnilega mikið þing og auk þess eldhúsprýði. Ég hef reyndar ekki prófað húðuðu eplaskífupönnurnar frá Alpan og veit ekki hvernig þær duga en ég mundi allavega ekki hengja þær upp á vegg. Þessi á aftur á móti ekki annars staðar heima.

Meirihlutinn sigtaði flórsykur yfir eplaskífurnar sínar, Boltastelpan sleppti sigtinu og hrúgaði sykrinum á þær með teskeið, og efnafræðistúdentinn notaði heimagerðan vanillusykur. En hvernig sem þær voru borðaðar, þá kláruðust þær allavega allar áður en þær náðu að kólna. Heitar eplaskífur eru nefnilega fjári góðar.