Austurlenskir eftirréttir ... Ég segi ekki að þeir séu álíka sjaldséðir og hvítir hrafnar en eftirréttakaflarnir í austurlensku matreiðslubókunum mínum eru nú yfirleitt hvorki efnismestu né mest spennandi kaflarnir. Austurlandabúar fá sér gjarna ferska ávexti í lok máltíðar, eða þá einhvers konar hlaupkennda búðinga, sem Vesturlandabúum þykir sjaldan mikið varið í. Aftur á móti eru víða gerðir ýmsir sætir smáréttir sem okkur þættu e.t.v. hæfa sem eftirréttir - þó fremur þungir - en eru borðaðir sem snarl á milli mála eða boðið upp á þá þegar óvænta gesti ber að garði.

Ég var að gera þátt með austurlenskum eftirréttum - nei, reyndar bara ,,eftirréttum í austurlenskum stíl" fyrir Gestgjafann og er ekkert allt of viss um árangurinn. Réttirnir voru út af fyrir sig góðir en ég veit ekki hvernig þeir passa saman í einn þátt, sinn úr hverri áttinni og mjög ólíkir: Kókos-eggjabúðingur, mangósneiðar í vanillu- og basilíkusírópi, ávaxta-sushi, indverskur jógúrt- og skyrdrykkur með saffrani - á morgun ætla ég kannski að bæta við steiktum banönum með kókos og ávaxtasalati með kryddlegi sem verður kannski bragðbættur með stjörnuanís.

Þetta er allavega svo mikil fjúsjón að ég hef ekki minnstu hugmynd um hvað ég á að hafa í kvöldmatinn. (Þegar hér var komið sögu hringdi ég í efnafræðistúdentinn; eftir nokkrar umræður okkar mæðginanna fékkst niðurstaða: Það verða sýrlenskar kjötbollur á borðum á Kárastígnum í kvöld.)