Í framhaldi af umræðum víða um Atlas-heilkenni, tískusjúkdóma og þess háttar, þá datt mér í hug grein sem ég rakst einu sinni á um mjög umdeildar kenningar Lise Ehlers um sársauka, sjúkdómseinkenni og sjúkdóma.

Annars finnst mér merkilegt að ég skuli ekki þjást af neinu svona. Hvorki vefjagigt, grindarlosi, hálshnykk, síþreytu, mígreni, amalgameitrun né fjölmörgum öðrum sjúkdómum/heilkennum. Og ekki skilja mig svo að ég sé að gera lítið úr fólki sem er haldið einhverjum þessara kvilla. Eða að ég haldi að þeir séu ímyndun. Ég veit betur. Sársaukinn er allavega raunverulegur, hvort sem orsök hans er líkamleg eða sálræn.

Ég er óttaleg kveif og þoli sársauka fremur illa, hef meira að segja verið skömmuð fyrir kveifarskap af lækni á slysadeildinni (puh, hann hefði bara átt að prófa sjálfur að vera illa tognaður á báðum olnbogum samtímis) og mér hættir til að magna allan sársauka og vanlíðan upp. Ef ég veit að ég er með hita verð ég skyndilega fárveik þótt ég hafi verið við þokkalega heilsu rétt áður en ég mældi mig.

Ég hef unnið erfiðisvinnu í óþægilegum stellingum og kyrrsetustörf þar sem ég húki í sömu stellingum klukkustundum saman. Ég hef gengið með börn, lent í aftanákeyrslum og útafkeyrslum, reynt að gegna mörgum hlutverkum og vera ofurkona, ég hef oft unnið ofboðslega mikið, verið stressuð, lent í alls konar krísum í einkalífinu. Ég borða allt sem að kjafti kemur og hugsa sjaldan um hollustuna. Ég er með amalgamfyllingar í tönnunum og ekkert á leiðinni að láta skipta um þær. Ég hreyfi mig ekki meira en ég þarf. Ég er semsagt ídealkandídat fyrir alla þessa sjúkdóma og syndróm.

Samt hef ég sloppið við þá alla. Mér líður alveg ljómandi vel, takk fyrir. Ég hef ekki farið til heimilislæknis í meira en tíu ár og reyndar ekki sérfræðings heldur, nema háls-, nef- og eyrnalæknis þegar ég missti heyrnina tímabundið hér um árið. Kannski er það einmitt þess vegna sem ég er svona hraust. Kannski væri ég krónískur sjúklingur ef ég hefði einhvern tíma farið til læknis.