Þegar ég var á leið í vinnuna einn morguninn í vikunni og gekk niður Bankastrætið, þá mætti ég býsna sjúskuðum og langdrukknum náunga sem vatt sér að mér og spurði hvort ég ætti einhverja smápeninga aflögu. Ekki sjúskuðum eins og hann hefði vaknað grúttimbraður fimm undanfarna morgna. Fremur fimm þúsund. Týpan sem er þannig að manni dettur helst í hug að ef borin væri að honum eldspýta mundi hann fuðra upp.

Ég sagði manninum eins og satt var að ég væri ekki með neina smápeninga á mér og hann hvarf þegar á burt. En ég stóð eftir og reyndi að rifja upp hvar ég hefði séð manninn áður, hann var eitthvað kunnuglegur. Það var ekki fyrr en á Vesturgötunni sem ég mundi eftir myndarlega unga sjóaranum sem hafði sest hjá mér á Hressó á sunnudagsmorgni fyrir rúmum tuttugu árum - ég sat þar með bæði börnin mín eftir sunnudagsgöngutúr niður að Tjörn að gefa öndunum. Þá var hann reyndar pínulítið sjúskaður, kannski eins og eftir þriggja daga drykkju, en hress og skemmtilegur og dálítið sjarmerandi. Hann vildi endilega fá að koma í heimsókn, ég færðist undan en hann stóð fast á þessu. Á endanum sagðist hann ætla að koma með tuttugu kíló af lúðu. Ég sagði að það væri vel boðið en maðurinn minn væri á sjó og ég fengi allan þann fisk sem ég vildi. Þá var hann fljótur að láta sig hverfa.

Ég er 90% viss um að þetta var sami maður. Ég er svosem ekkert hissa. En mér fannst þetta samt sorglegt.