Níundi áratugur síðustu aldar var nú ekkert sérstakt blómaskeið í mínu lífi nema helst síðustu árin. Og fátt sem situr eftir frá þessum tíma (efnafræðistúdentinn vissulega, en hann telst ekki með í þessu samhengi). Eitt er samt sem ég vandi mig á einhverntíma á þessum árum og hef aldrei getað losað mig alminlega við síðan þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir. Það er að bretta eða kippa upp ermunum á jakkanum mínum, hvenær sem ég klæðist slíkri flík. Ég geri þetta ósjálfrátt og það er sama hvað ég berst á móti, ermarnar eru komnar uppundir olnboga áður en ég veit af, eða allavega upp á miðjan framhandlegg. Mér finnst þetta miklu þægilegra en það er víst ekki smart.

Kannski varð ég bara fyrir svo miklum Duran Duran-áhrifum á viðkvæmu aldursskeiði að ég mun aldrei losna undan þeim. Gagnlega barnið var nefnilega eldheitur aðdáandi þeirrar hljómsveitar alveg fram undir ellefu ára aldur og áreitið var töluvert. Ég var að reyna að vera jákvæð og góð mamma og taka þátt í áhugamálum barnsins og mig rámar meira að segja í að hafa ort sléttubandavísu um Simon Le Bon (eða Simon Bon-Bon eins og hann var stundum nefndur vegna þess hvað hann var þybbinn). Ekki dytti mér núna í hug að yrkja neitt um Birgittu Haukdal fyrir Eldfjallið, þótt ég þyki eftirlátssöm amma.