Ekki datt mér í hug í gær, þegar ég var að hvetja eindregið til þess að myndatökum fyrir grillblað Gestgjafans yrði frestað til dagsins í dag í von um betra veður, að útkoman yrði þetta líka rjóma-grillveður. Reyndar datt mér það ekki einu sinni í hug þegar ég stóð fyrir utan Nóatún í hádeginu að bíða eftir bíl til að flytja mig og innkaupapokana heim á Kárastíginn til að hefja grillundirbúning, því þá fór að snjóa nokkuð hressilega á mig. Ég sá alveg fyrir mér að við Guðrún Hrund mundum standa skjálfandi í kuldaúlpum á svölunum og burðast við að grilla og setja á diska á meðan Gísli ljósmyndari væri inni í hlýjunni og myndaði allan matinn út um svaladyrnar með aðdráttarlinsu. En þetta fór allt svona líka ljómandi vel og nú er ég bara að bíða eftir fólkinu sem ætlar að koma og borða leifarnar, því sjálf er ég á leiðinni í matarboð.

Það var fleira sem virtist vel tímasett því við vorum varla búin að taka síðustu myndina þegar alls konar rusl fór skyndilega að fljúga af svölunum fyrir ofan og niður í garð - Skari og Eva eru í einhverjum framkvæmdum eins og venjulega, það er nú meira hvað þetta er framkvæmdaglatt fólk. Munur eða ég sem þarf tveggja mánaða undirbúning til að skipta um ljósaperu. Og ég er mest hissa á að enn skuli vera eitthvað eftir í íbúðinni handa þeim að rífa eftir öll þessi ár. Allavega, ef þau hefðu byrjað fyrr á þessum hendingum hefðu kannski birst ýmsir torkennilegir fljúgandi furðuhlutir inni á matarmyndunum. En þar sem þau höfðu ekki sagt orð þótt ég væri búin að vera að grilla á fullu í tvo þrjá klukkutíma þarna beint fyrir neðan þau, þá er ég ekkert að kvarta yfir nokkrum fljúgandi spýtum. Á meðan þær lenda ekki í hausnum á mér.