Mér var farið að þykja undarlegt að Stúdentablaðið hafði aldrei komið inn um bréfalúguna þótt efnafræðistúdentinn sé búinn að vera í Háskólanum í þrjá mánuði en nú er ég búin að komast að því að það er orðið fylgirit með Mogganum. Ég kaupi hvorki Moggann né önnur dagblöð. Ekki það að ég sakni Stúdentablaðsins, síðast þegar ég sá það reglulega var það misáhugaverð lesning og ég geri ekki ráð fyrir að það hafi breyst verulega, en er virkilega gert ráð fyrir því að allir stúdentar kaupi Moggann? Nú geri ég ráð fyrir að blaðið sé fjármagnað með auglýsingum en ekki af innritunargjöldum stúdenta og þeir séu þannig séð ekki að borga fyrir blað sem þeir fá svo kannski ekki nema vera áskrifendur að Mogganum, en mér finnst þetta samt mismunun.

Annars skiptir þetta mig engu máli. Hitt þykir mér verra að afturhaldslið eins og ég, sem þrjóskast við að fá sér gemsa, er orðið að ofsóttum minnihlutahóp í þjóðfélaginu. Alls konar pulsuleikir og verðlaunasamkeppnir (já, ég nota keppni í fleirtölu og skammast mín ekkert fyrir) eru bundin því að maður sé með GSM-síma og geti sent SMS-skilaboð eða eitthvað. Alltaf verið að spyrja mig um gemsanúmerið og fólk rekur upp stór augu þegar ég segist ekki vera með svoleiðis. Og mér skilst að á sumum veitingahúsum hér í bæ mundi ég varla fá borð, af því að ég get ekki gefið upp GSM-síma sem hægt er að hringja eða senda SMS í til að minna mig á að ég eigi pantað. Döh. Ef ég panta borð, þá veit ég það og þarf ekki að láta segja mér það. Og ég er stundvísasta manneskja landsins, eins og oft hefur sannast. Nema auðvitað á morgnana, en það er annað mál.