Ég og sannfæringin

Ég ætlaði að vera lögð af stað niður í Ráðhús að kjósa en brauðið sem ég bakaði áðan er svo gott að ég ætla að fá mér eina sneið enn áður en ég fer.

Ég veit alveg hvað ég ætla að kjósa. Ekki vegna þess að ég sé að öllu leyti sátt við flokkinn minn, stefnu hans eða alla sem þar eru í framboði. Reyndar held ég að þá fyrst væri ástæða til að hafa áhyggjur ef allt væri nákvæmlega eins og maður vildi helst hafa það. Það eiga að vera skiptar skoðanir innan flokka og átök um menn og málefni, annað væri óeðlilegt (og nei, ég er ekki að óska mér aftur í gamla Alþýðubandalagið; öllu má nú ofgera).

Ég sé ýmislegt gott hjá öðrum flokkum; stefnumál, fólk, prinsipp. Þetta síðastnefnda hefur vegið dálítið þungt hjá mér að undanförnu. Þess vegna tek ég reglustikuna með í kjörklefann svo að strikin verði beinni og ekki fari á milli mála hvar þau eiga að koma.

Ef öðruvísi stæði á væri ég líklega einnig í töluverðum vafa um hvar krossinn ætti að lenda.

En ég er búin að vera einlægur Evrópusinni í að minnsta kosti fimmtán ár. Ef einhver vill kalla það landráð, trúarsannfæringu eða hvað sem er, þá stendur mér á sama; það er einfaldlega bjargföst skoðun min að framtíð Íslands sé í Evrópusambandinu. Sú sannfæring hefur ekkert breyst síðasta árið þótt rökin séu að vísu fyrir mér enn augljósari en áður.

Mér hefur hins vegar aldrei gefist kostur á að láta þessa sannfæringu mína í ljósi í kosningum fyrr. Það ræður atkvæði mínu núna. Og mjög margra annarra í kringum mig. Við kjósum Evrópu - fyrir Ísland.

Og svo ætla ég bara rétt að vona að prinsippin gleymist ekki strax eftir kosningar; að það verði staðið við stóru orðin og farið í viðræður.

Og stóriðjuplönin kannski lögð á hilluna í leiðinni.

Þá - og annars ekki - verð ég sátt við hvernig ég ver atkvæði mínu í dag.