Utanfarir og heimasetur

Ég hef stundum skrifað um það síðata mánuðinn að ég hafi ekkert verið að græða nein ósköp á ,,góðærinu" og sjái þess vegna ekki sanngirnina í því að borga fyrir það allt saman. Sem er alveg rétt hvað Rangerovera og flatskjái og svoleiðis dótarí varðar, ég hef ekkert verið að safna því.

En það er svosem margt annað sem maður hefur verið að nýta sér af blessuðu góðærinu, ég geri mér alveg grein fyrir því. Til dæmis sá ég það einhvers staðar áðan að 7. nóvember í fyrra stóð krónan hærra en nokkru sinni. Einmitt þann dag fór ég til London að eyða gjaldeyri. Við mæðgurnar gistum í svítu á Darlington Hyde Park (það er nú samt ekki eins grand og það hljómar, ætli nóttin hafi ekki kostað um 15.000 krónur á þáverandi gengi), fórum fínt út að borða og gerðum einhver jólainnkaup. Þetta meiddi budduna ekkert að ráði.

Á þessu ári sem liðið er hef ég farið í fjórar aðrar utanlandsferðir og bauð eldra barnabarninu með í eina þeirra. Engin þessara ferða hefur verið neitt sérstaklega dýr þrátt fyrir fall krónunnar í vor (Ítalíuferðin í októberbyrjun varð þó töluvert kostnaðarsamari en stefnt var að en hún var í rauninni ákveðin fyrir hálfu öðru ári.) Ég eyddi allavega ekki meiru í þetta - allt talið - en kostnaðurinn væri af að eiga og reka lítinn bíl í ár (sem væri þó ekki einu sinni á myntkörfuláni). Ekkert verið að miða við Rangerovera hér, enda var ég ekkert að fara í hnattferðir eða tæma amerísk moll.

Ég er hins vegar svo heppin að eiga ekki bíl sem ég þarf að reka og borga af næstu árin - ég sæti þá uppi með hann og þann kostnað - en ég get alveg sleppt því að fara í utanlandsferðir. Mér finnst það ekkert stórmál, það eru ekkert svo mörg ár síðan ég gat með naumindum leyft mér að fara til útlanda þriðja eða fjórða hvert ár. Seinna voru það þrjár eða fjórar utanlandsferðir á ári; þetta jafnar sig út.

Og einhverntíma kemst ég nú aftur til útlanda. Það verða kannski einhver ár í það en ég lifi það alveg af.