Mene tekel ufarsin

Ég er nú að vinna hjá biblíuútgefanda (og þá er ég ekkert bara að tala um Kynlífsbiblíuna). Neinei, enda er ég þokkalega biblíufróð og þegar ég var tólf ára las ég Biblíuna (gömlu þýðinguna) næstum alveg spjaldanna á milli, skautaði kannski hratt yfir suma minni spámennina. En ekki Daníel, ónei. Og þar er sagan alþekkta um letrið á veggnum, mene, mene, tekel ufarsin (eða peres, en ég lærði það svona):

Þau drukku vín og lofuðu guði sína, guði úr gulli, silfri, eir, járni, tré og steini.
En þá birtust fingur á mannshendi og rituðu þeir á kalkið á veggnum í konungshöllinni, gegnt ljósastikunni, svo að konungurinn sá höndina rita.
Konungur brá litum og varð svo óttasleginn að fætur hans kiknuðu og hnén skulfu.
Konungur kallaði háum rómi að sækja skyldi særingamennina, Kaldea og spásagnamennina. Og konungur tók til máls og sagði við vitringana í Babýlon: „Hver sem les þetta letur og segir mér hvað það merkir skal hljóta purpuraklæði, hálsfesti úr gulli og skipa þriðja æðsta tignarsess í ríkinu.“
Allir vitringar konungs komu en þeir gátu hvorki lesið letrið né ráðið það fyrir konung.
Belsassar konungur varð þá afar skelfdur og fölnaði en uggur greip um sig meðal hefðarmanna hans.

En svo kom Daníel spámaður og las letrið og réði fram úr því:

Merking orðanna er þessi: mene, Guð hefur talið stjórnarár þín til enda; tekel, þú ert veginn á vogarskálum og léttvægur fundinn; peres, ríki þitt er klofið og afhent Medum og Persum.

Allt passar þetta nú og Medar og Persar eru náttúrlega Hollendingar og Bretar. En það vantar einhvern Daníel spámann til að útskýra fyrir ríkisstjórninni, seðlabankastjóra og fleirum að þetta eigi við þau.