Á barneignaraldri

Maður er alltaf að heyra fréttir af miðaldra (og eldri) konum sem eru að eignast börn með aðstoð tækninnar. Jafnvel mörg eintök. Þær um það svosem ... en ég skil þær ekki. Ég er fimmtíu og eins árs og helvíti fín amma. Sem er nákvæmlega það sem manni er ætlað að vera á þessum aldri. Ég lít sko ekki svo á að ég sé á neinum barneignaraldri, hvað sem þessu blessaða breytingaskeiði líður. Ef hún dótturdóttir mín fetaði í fótspor mín, sem mér finnst reyndar frekar ólíklegt, yrði ég langamma eftir rúm tvö ár.

Ég get afskaplega vel skilið að konur sem eiga ekki barn langi óstjórnlega til þess og þær séu tilbúnar að leggja nánast hvað sem er á sig til að svo megi verða. En mér finnst satt að segja að þær ættu ekki að hafa leyfi til þess þegar komið er á þennan aldur. Það að eignast barn (viljandi sko, við erum ekkert að tala um slysabörn hér) er nefnilega eintóm eigingirni. Þegar fólk ákveður að eiga börn gerir það það fyrir sjálft sig en sannarlega ekki fyrir börnin. Sem er í fínu lagi út af fyrir sig en kona sem eignast þríbura hátt á sextugsaldri er afskaplega ólíkleg til að geta annast þá og fylgt þeim eftir í lífinu eins og þeir eiga skilið.

Já, ég veit. Auðvelt fyrir mig að segja það ...