Bjarndýraeldi og háskadvöl

Boltastelpunni finnst einboðið að þar sem ísbjörninn er svotil í landareign afa hennar eigi hann að ná honum lifandi og setja upp ísbjarnabú á Njálsstöðum - þetta ku jú vera spakur og rólegur bangsi, hefur kannski sloppið úr sirkus á Skagaströnd eða eitthvað. Hún hefur hins vegar ekki náð að viðra þessa viðskiptahugmynd við refaskyttuna enn, það er líklega ekki óhætt að hringja því að hver veit nema hann sé akkúrat með bangsa í sigtinu á rifflinum ...

Hún hefur þó einhverjar áhyggjur af hrossastóði afans, því væntanlega hefur björninn eitthvað þurft að éta þann tíma sem hann hefur verið á þessum slóðum. Og þá rifjaðist upp fyrir gagnlega barninu að þegar fjölskyldan var þarna um páskana og gisti í veiðihúsi rétt við fjallið var einmitt töluverður ís á Húnaflóa. Úbbs, kannski munaði litlu að þau væru öll étin.

Að öllu gríni slepptu - þá er tilhugsunin ekki þægileg. Kannski munaði litlu að barnabörnin mín yrðu fyrstu Íslendingarnir í nokkrar aldir sem étnir væru af ísbirni.