Kjúklingaboð

Sauðargæran kom hér áðan í kjúklingaveislu ásamt fjölskyldunni (ég er að elda dobíu af kjúklingaréttum fyrir myndatökur þessa dagana). Ég gaf honum bókina um kenjakrakkana og hann varð innilega sæll og glaður, enda alveg hjartanlega sannfærður um að hann sé einn af sögupersónunum. Var ekkert sérlega ókátur yfir eigin örlögum (ljóshærði krullaði gleraugnaskelmirinn í bókinni er hrakinn úr sögunni af dýrum sem kenjakrakkarnir voru eitthvað að hrekkja) en tók sérstaklega fram að hann hefði sko ekki verið að stríða dýrunum.

Hann er á góðri leið að verða læs og ég spurði hann hvort ég ætti þá ekki bara að gefa honum bækur í jólagjöf. Eitthvað tók hann dauflega í það en glaðnaði heldur þegar ég flýtti mér að taka það fram að hann fengi allavega ekki bara bækur.

Systir hans vill ferð til Afríku, skilst mér. Með mér.

-Þú spurði hvort ég vildi ekki bara koma með til Afríku, sagði hún.

-Já, ég var kannski ekki að meina alveg á næstunni, sagði ég.

-Maður spyr ekki svona ef maður er að meina til dæmis 8. apríl árið 2012, sagði hún.

Uppáhaldstengdasonurinn fór að syngja Mig dreymdi það væri komið árið 2012.

Ég tilkynnti að ég ætlaði að fá mér rauðvínsglas þegar þau væru öll farin. Sem ég er einmitt að drekka núna.

Ég á það alveg skilið.