Hrísgrjónaát og fatagerð

Fjölskyldan kom í mat í kvöld. Líka skylmingastúlkan tengdadóttir mín, sem ekki hefur sést að undanförnu þar sem hún hefur verið við mælingar á Upptyppingum eða setið föst í jökulám svo að þyrlan kom til bjargar eða verið að sveifla sverðum um víða veröld. Hún er reyndar að fara aftur í fyrramálið en bara í nokkurra daga ferð og ekki á Upptyppinga í þetta skipti, bara í Kröflu.

Boltastelpan fékk að ráða kvöldmatnum og pantaði kjöt í karríi. Ég fæ venjulega skammir fyrir að sjóða of lítið af hrísgrjónum svo að ég ákvað að hafa vaðið fyrir neðan mig, sauð heilt kíló og urraði þegar ég bar skálina inn: -Það fer illa fyrir þeim fyrsta sem kvartar yfir að það sé of lítið af grjónum.

-Það er of mikið af grjónum, sagði gagnlega barnið strax. En ég átti nú von á því.

Ýmsir fjölskyldumeðlimir áttu bágt með sig meðan á máltíðinni stóð og ætluðu hvað eftir annað að fara að ræða eitthvað um grjónin. En hvasst augnaráð húsmóðurinnar þaggaði niður í þeim.

Það er meira að segja smáafgangur, og það þrátt fyrir að Sauðargæran gæfi yfirlýsingu um það þegar ég kom með bláber og rjóma sem eftirrétt að hann vildi þetta ekki, kysi frekar meiri hrísgrjón. Ég gaf honum grjón í eftirréttarskálina hans og hann borðaði vænan skammt af þeim í eftirmat. Bað um sojasósu út á en var tilkynnt að hann fengi ekki sojaasósu út á eftirmatinn. Ekki einu sinni þótt það væru hrísgrjón. Hann sætti sig við það og gúffaði í sig eintómum hrísgrjónum af miklum tilþrifum. Fór svo og fékk sér ábót.

Sennilega gæti hann lifað á eintómum hrísgrjónum. Eða ísingrjónum, eins og hann sagði þegar hann var yngri. Nema hann fengi náttúrlega beriberi. Um þann sjúkdóm (og marga aðra) er ég býsna fróð af því að ég las þá merku bók Undir gunnfána lífsins þegar ég var litlu eldri en hann. Sjálfur er hann ekkert farinn að læra að lesa ennþá í skólanum; ég spurði hann hvað hann væri þá að læra og hann sagðist vera að læra að búa til föt. Ég náði þessu ekki alveg. Vissi ekki að Breiðagerðisskóli byði upp á skraddaranám í fyrsta bekk.

En sumir í minni fjölskyldu yrðu líklega fullsáttir ef þeir fengju kjöt í karríi á hverjum fimmtudegi.