Keila, knattspyrna og kassar

Ég grennist ekki í dag allavega. Gagnlega barnið bauð mér í mat. Keilu, ljómandi góða. Börnunum leist samt ekki á hana svo að þau fengu plokkfisk.

Sauðargæran horfði á landsleikinn af nokkrum áhuga og sló um sig með kommentum um aukaspyrnur og gul spjöld. Eitthvað bilaði þó áhuginn af og til og þegar Svíar skoruðu seinna markið kom hann þjótandi og spurði: -Hvað geraðist?

Ég er eitthvað að passa hann næstu daga. Við verðum þó varla mikið hér heima, finnum okkur eitthvað að gera. Nema ég setji hann í að hjálpa mér við að pakka niður bókum og finna ljóta blómavasa. Hann er vís með að vera röskur við það.

Einkasonurinn stóð sig þokkalega við tilfærslur á DVD-diskasafninu, allavega hef ég núna eitthvert pláss fyrir bókakassa. Og jújú, það er líf eftir flutninga, ég efast svosem ekki um það. Ég verð búin fyrir Þorláksmessu allavega.

Aftur á móti er ég alltaf að finna fleiri og fleiri bækur sem ég hefði átt að leyfa fólki að hirða ef það vildi hér um daginn. Ojæja, þær geta þá bara farið í Góða hirðinn.

Ég er ekki alveg sambandslaus þótt ég hafi misst tölvuna; einkasonurinn tók sig til og keypti tölvu í gær. Ekki handa móður sinni reyndar en ég fæ að grípa í hana af og til á meðan við búum hér bæði. Það er að segja næstu vikuna.