Prumpublaðran

Ég gerði þau mistök um daginn að nefna það við dóttursoninn að ég mundi kannski kaupa handa honum prumpublöðru í Kaupmannahöfn ef hann yrði þægur. Ég skal meira að segja játa það á mig að prumpublöðruhugmyndin er alfarið komin frá mér. Ég veit ekki hvað ég var að hugsa.

Drengurinn er búinn að vera að staglast á þessari prumpublöðru síðan. Ég sé fram á að það verður mitt fyrsta verk þegar við komum út að þramma með hann í Fætter BR og kaupa slíkt þarfaþing. Sem ég verð svo látin setjast á oft á dag til að skemmta barnabarninu.

Nú kann einhver að benda á að drengurinn þurfi fyrst að uppfylla skilyrðið um þægðina. En sjáið til, hann miðar skilgreiningu á þægð alfarið við sína eigin hegðun. Að hans áliti er hann þægur og þarf ekkert að ræða það nánar. (Í stórum dráttum fer þetta saman við skilgreiningu ömmunnar ... en það er annað mál. Spurning hvort foreldrarnir eru alveg sammála.)

Það er vissara að gæta tungu sinnar. Allavega hvað varðar prumpublöðrur.