Flensborgarhamborgarinn
Beggi vill fá söguna af hamborgaranum í Flensborg. Allt í lagi, ég skal reyna að rifja hana upp. Reyndar fannst mér að ég hefði sett hana hér inn áður en nú man ég að það var á allt öðrum vettvangi, nánar tiltekið í fréttabréfi Íslenska bókaklúbbsins, sem ég sá um fyrir löngu; ég man ekkert lengur af hverju ég setti söguna þar en líklega er hún það fyrsta sem hægt er að finna eftir mig á prenti um mat. En ég á ekki þessa merku heimild og er nú ekki viss um að muna hana alveg eins og hún var þar. En einhvern veginn svona var þetta:
Ég kom til Flensborgar um mitt sumar 1989, reyndar þeirra erinda að tala við Brynhildi Georgíu Björnsson sem þar bjó þá. Ég kom með lest frá Kaupmannahöfn; kom til bæjarins að kvöldlagi í einstakri rjómablíðu. Rölti í bæinn og leitaði mér að hóteli, sem ég fann í annarri eða þriðju tilraun í hliðargötu. Þokkalegt hótel en leit út eins og þar hefði nákvæmlega engu verið breytt frá því um 1960. Þegar ég var búin að koma mér fyrir var ég svöng eftir ferðalagið og ákvað að fara út að leita mér að skyndibita.
Um leið og ég kom út um hóteldyrnar rak ég augun í einhvers konar sjoppu beint á móti og á skilti í glugganum stóð eitthvað um hamburgers og tilheyrandi. Aha, hugsaði ég, þetta er fínt, ég fæ mér bara hamborgara þarna og er ekkert að leita lengra. Svo að ég vatt mér inn í sjoppuna, sem var lítil og dimm, með dökkum innréttingum frá því um 1970 og 3-4 borðum. Enginn viðskiptavinur var þarna en á bakvið afgreiðsluborðið stóð miðaldra stútungskerling. Ég vatt mér að henni, bað um ein hamburger mit pommes frites und ein cola eða eitthvað ámóta og reiddi fram greiðslu.
Þegar það var frá setti konan kartöflukörfuna á sinn stað yfir djúpsteikingarpottinum og ég hugsaði: ,,nú jæja, ég fæ allavega sjóðheitar franskar, það er nú ágætt." En svo opnaði hún ísskáp og dró fram hálffrosinn hamborgara. Ég hélt að hún mundi skella honum á pönnu þótt engin slík væri sjáanleg í fljótu bragði. Ónei. Hún henti honum ofan í körfuna og ýtti á takka svo að karfan með hamborgaranum seig hægt ofan í sjóðbullandi olíuna. Svo tók hún kalt hamborgarabrauð og sprautaði tómatsósu í sístækkandi hringjum á það. Síðan einhverri sósu eða remúlaði (man þetta ekki nákvæmlega lengur en hún var ekki að spara sósurnar). Svo skellti hún vænum slatta af sýrðum gúrkum ofan á sósurnar. Hakan á mér lengdist stöðugt.
Nú lyftist karfan með hamborgaranum tignarlega upp úr olíunni og hún veiddi hann fimlega með töng og kom honum fyrir ofan á gúrkunum og sósunum, setti efri hlutann af brauðinu ofan á og mokaði svo á diskinn frönskum kartöflum sem allan tímann höfðu beðið (kaldar) í skál við hliðina á djúpsteikingarpottinum. Rétti mér þetta ásamt kókglasi og sagði gjörsvovel (eða hvern fjandan sem maður aftur segir nú á þýsku).
Ég var svo dáleidd af að fylgjast með aðförunum að ég fékk mér bara sæti úti í horni og borðaði olíu- og sósulöðrandi hamborgarann eins og þæg stúlka. Ég man ekki lengur hvernig hann bragðaðist en get þó fullyrt að þetta er ekki versti hamborgari sem ég hef fengið á ævinni, til dæmis fékk ég einu sinni mun verri hamborgara í tívolíinu í Hveragerði þegar það var og hét. En ég var samt voða glöð þegar ég sá á rölti mínu um Flensborg seinna um kvöldið að það var McDonalds við göngugötuna. Líklega í eina skiptið sem ég hef glaðst yfir að sjá McDonalds.
