Ég hringdi í bankaútibúið mitt áðan og sagði frá þessu með myndina á kortinu.

-Hvenær komstu með þessa mynd? spurði konan sem ég talaði við.

Ég sagði henni það. Föstudaginn sautjánda.

-Já, það er löngu búið að framleiða þessi kort, sagði hún

-Enginn minntist á það þegar ég kom með myndina og fyllti út eitthvert eyðublað, sagði ég. -Og það var hringt í mig frá ykkur nokkrum dögum áður og talað um nýtt kort og ég sagði að ég vildi þá fá nýja mynd og var sagt að koma með hana.

-Nú, sagði hún og hljómaði eins og hún tryði mér ekki alveg. -En viltu þá hafa nýju myndina?

Dö, nei, ég kom með hana bara að gamni mínu til að sýna ykkur.

-Já, eiginlega, sagði ég. -Hin er tíu eða tólf ára gömul og ég lít allt öðruvísi út núna. Það mundi enginn þekkja mig af henni.

-Ég get svosem pantað nýtt kort, sagði hún.

-Já, gerðu það, sagði ég.

Ég bíð spennt. Einhverveginn virkaði þetta allt á mig eins og ég væri bara alls ekki jafngóður viðskiptavinur núna og ég var þegar stúlkan hringdi í mig frá bankanum þarna fyrir hálfum mánuði.