Ég er í ónáð hjá Boltastelpunni um þessar mundir vegna þess að ég er búin að bjóða ættingjunum í matarboð og það er barnlaust. Hún sér út af fyrir sig ekkert athugavert við barnlaus matarboð en finnst ástæðulaust að hún sé innifalin í slíkum takmörkunum. Þannig að mér var tilkynnt í gær að ég væri Vond Kona og að ég væri sko ekki uppáhaldsamman hennar lengur.

Í kvöld var fjölskyldan svo í mat. Kjötbollur með tómatmauki og tzatziki. Boltastelpan kom til mín eftir matinn:

-Amma, manstu þegar þú gafst mér fimmhundruðkall um daginn?

Amman: -Já?

Boltastelpan: -Ég finn hann hvergi, ég held að hann hafi týnst.

Gagnlega barnið: -Hekla, ekkert betl!

Amman: -Æ, æ. Heyrðu, viltu rétta mér veskið mitt, þetta stóra ...

Gagnlega barnið og efnafræðistúdentinn í kór: -Mamma!

Amman: -... það er einmitt fimmhundruðkall í því sem ég er ekkert að nota, hann er í litla hólfinu.

Efnafræðistúdentinn: -Af hverju geturðu ekki verið amma mín?

Boltastelpan (finnur fimmhundruðkallinn): -Takk, elsku amma.

Amman: -Er ég núna aftur orðin uppáhaldsamma þín?

Boltastelpan (hneyksluð á svipinn): -Nehei.