Þennan dag fyrir 25 árum lá ég afvelta uppi á fæðingardeild með nál í handarbakinu og beið þess að hormónalyfið sem lak inn um nálina færi að hafa áhrif og blessað barnið sem hafði átt að fæðast 12. janúar færi loksins að láta á sér kræla. Einkasonurinn er semsagt aldarfjórðungsgamall í dag.

En hann hefur nú ekki alltaf verið fljótur að taka við sér og það sýndi sig strax þarna; þrátt fyrir meinta ofurlanga meðgöngu, dripp í æð og alls konar aðgerðir til að koma honum út lét hann sér ekki segjast og fæðingin fór svo rólega af stað að þegar Bóthildur ljósmóðir kom á vakt rétt fyrir klukkan eitt lá móðirin og svaf vært; hraut meira að segja hástöfum. Þá tók Bóthildur til sinna ráða og sprengdi belgina, drengurinn tók rækilega við sér og var fæddur eftir hálfan annan klukkutíma. Mig minnir að það hafi verið ein stanslaus fæðingarhríð. Þetta er nú frekar lýsandi fyrir allt hans líf; seinn í gang en getur verið afar röskur þegar hann tekur sig til.

Hins vegar kom í ljós - og hann mundi örugglega segja líka að það væri dæmigert - að hann hafði að nokkru leyti verið hafður fyrir rangri sök og verið beittur órétti af yfirvöldum; læknarnir sem skoðuðu móður hans á meðgöngunni höfðu líklega misreiknað sig hver af öðrum og á endanum tekist að sannfæra móðurina um að hún væri komin lengra en hún hélt sjálf (þetta var rétt áður en farið var að senda alla í sónar). Á fæðingarskýrslunni stendur: ,,Meðgöngulengd 43 1/2 vika" - og mjög stórt spurningarmerki fyrir aftan. Enda fullyrti Bóthildur ljósmóðir þegar drengurinn fæddist að það gæti ekki verið að hann væri kominn fram yfir venjulegan meðgöngutíma. Hann var semsagt þvingaður til að koma í heiminn að ósekju ...