Boltastelpan var hér í mat áðan ásamt fjölskyldu sinni. Rísottó eins og áður hefur komið fram, með kjúklingi, sveppum og beikoni. Ég þekki mitt heimafólk og vissi að það voru litlar líkur til að þeim systkinunum litist á þær kræsingar svo að ég sauð venjuleg hrísgrjón handa þeim. Hún borðaði þau og eitthvað af kjúklingi. En sirka tuttugu mínútum eftir kvöldmat uppgötvaði hún að hún var enn svöng og spurði hvort ég ætti kex.

-Nei, sagði ég. -En það er poki með möndlumakrónum í neðstu skúffunni, þú veist þar sem hveitið og það er, þú mátt fá þér af þeim ef þú vilt.

Hún var eitthvað tortryggin á svipinn. Fór samt fram í eldhús og grúskaði í skúffunni. Kom svo aftur og tautaði: -En mér finnst makkarónur ekkert góðar nema í súpu.

Ég leit á hana. Hún var með makkarónupakka í höndunum og var að búa sig undir að opna hann og gæða sér á ósoðnum makkarónum.

Svona hefur barnið mikla trú á ömmu sinni. Hélt að ég væri að bjóða henni að bryðja hráar makkarónur beint úr pakkanum.