Þegar ég var að klæða mig í gærmorgun greip ég nýþvegnar buxur beint af snúrunni og fór í þær. Það var ekki fyrr en ég var komin áleiðis upp á Hlemm og efnið í buxunum farið að liðkast til sem ég mundi eftir því að ég þarf eiginlega að nota belti við þessar buxur. Ég hef nefnilega grennst dálítið um mittið að undanförnu (ekki um mjaðmirnar samt, ég þarf enn sama buxnanúmer) og sumar buxurnar mínar eru of víðar í strenginn.

Jæja, hugsaði ég og nennti ómögulega að snúa við, þetta bjargast nú í dag, ég passa bara að kippa buxunum upp eftir þörfum ef þær síga aðeins.

Það var ekki fyrr en ég var komin í vinnuna sem ég mundi eftir því að ég var búin að lofa mér í sjónvarpsviðtal sídegis þennan dag. Um sama leyti var mér líka orðið ljóst að annaðhvort er ég að grennast örlítið um mjaðmirnar líka eða þessar buxur eru víðari en ég hélt. Þær voru ekki beint að detta niður um mig sjálfkrafa en samt sá ég fyrir mér fyrirsagnir í DV eða Hér og nú (ég treysti því að kollegar mínir á Séðu og heyrðu mundu hlífa mér): MATARGÚRÚ MISSIR BUXURNAR Í BEINNI ÚTSENDINGU (þetta var reyndar ekkert í beinni útsendingu en hafa skal það sem betur hljómar).

En þetta reddaðist til allrar hamingju, ég var látin sitja í stól í viðtalinu og þurfti þar af leiðandi ekki að ríghalda í buxnastrenginn allan tímann til að tryggja mig.