Fór á Vox í hádeginu. Þríréttað. Hægsoðinn skelfiskur með súrmjólkurfroðu, síðan steinbítur með íslensku byggi og bjórfroðu og að lokum nýslátrað lamb, kryddað með blóðbergi frá Sigfúsi Bjartmars, með soðsósu og rótargrænmeti. Og svo gaf Hákon Már okkur að smakka steikta lambahóstarkirtla og tæra mysu bragðbætta með timjani. Mjög íslenskt semsagt - tja, hráefnið allavega. Og mjög gott.

Akkúrat það sem ég þurfti eftir píninguna í segulómuninni í morgun, þar sem ég þurfti að liggja hreyfingarlaus á nærbrókinni í heilan klukkutíma á einhverjum bekk með rasskinnarnar á brúninni og aðra löppina skorðaða inni í segulómunartækinu en hina standandi út í loftið. Og ekkert að lesa nema þriggja mánaða gamalt Séð og heyrt. Nýtt Séð og heyrt er fínt. Tveggja ára gamalt Séð og heyrt er líka fínt því að maður er búinn að gleyma öllum kjaftasögunum og getur lesið þær aftur sér til skemmtunar. Þriggja mánaða gamalt Séð og heyrt er ekki skemmtilegt.

Ég var orðin svo viðþolslaus af verkjum í hnénu þegar klukkutíminn var liðinn að ég hreytti í aumingja konuna sem kom og losaði mig og spurði hvort ég væri nokkuð dofin ,,nei, en það væri nú óskandi!". Svo staulaðist ég í vinnuna en kom við á blóðmeinadeild Landsspítalans og lét taka blóðsýni úr vinstri olnboganum. Svona til að fá smáeymsli í hann, vinstra hnénu til samlætis ...

Sem sagt, hádegisverðurinn á Vox kom eins og himnasending ofan á þetta.