Ég er aum í vinstra hnénu. Líklega hef ég snúið mig eða misstigið einhvern veginn án þess að mig reki þó minni til þess. Eða kannski er þetta bara aldurinn að segja til sín, slitgigt eða eitthvað. Hvað sem því líður verð ég að hafa mig alla við til að vera sannur Íslendingur og ganga óhölt, þar sem báðir fæturnir eru óneitanlega enn jafnlangir. Þetta er verst þegar ég er nýstaðin á fætur, þá er ég stirð og aum og skakklappast áfram eins og áttrætt gamalmenni.

Ef mér skánar ekki á næstu dögum verð ég sennilega að fara til læknis og láta líta á hnéð. Verst að það er svo óralangt síðan ég þurfti síðast að leita læknis að ég hef ekki hugmynd um hvernig heilbrigðiskerfið virkar á þessu árþúsundi. Ég er að vísu með heimilislækni en hef aldrei leitað til hans þótt ég sé búin að hafa hann sem lækni í að minnsta kosti sjö ár.

Reyndar minnir mig, þegar ég hugsa málið, að ég hafi fengið einhvern svipaðan kvilla í hnéð fyrir tuttugu árum eða svo og þá man ég að það var stungið einhverri risastórri hrossanál í hnéð á mér og dreginn út einhver slatti af ljósrauðum vökva. Það var frekar vont.