Góðan daginn og gleðilegt ár.

Þetta er nýárskveðjan sem ég hef fengið á hverjum nýársmorgni frá því að ég man fyrst eftir mér. Og þar sem ég er ein heima og hef engan til að heilsa - og fer nú ekki að hringja í neinn fyrr en eftir hádegi - þá varpa ég henni hérmeð út til umheimsins.

Gamlárskvöldið var bara fínt; við efnafræðistúdentinn fórum til Gunnu systur og borðuðum ljómandi góðan kalkúna og síðan ísinn, sem ég skreytti með flögum úr blaðgulli í tilefni dagsins (ungir frændur mínir voru töluvert impressed þegar þeir heyrðu að þeir væru að borða alvörugull). Ég stoppaði þó ekki lengi eftir matinn, heldur fór vestur á Brávallagötu og horfði á skaupið með gagnlega barninu og hennar fjölskyldu. (Mér fannst margt fínt í skaupinu og það var allavega mun betra en ég hafði búist við fyrirfram.) Sauðargæran var búinn að vera uppfullur af tilhlökkun allan daginn, virtist ívið spenntari fyrir flugeldaskothríðinni en hann hafði verið fyrir gjöfunum á aðfangadag, og var því mjög glaður þegar við fórum út nokkru fyrir miðnætti og pabbi hans og nágrannarnir skutu upp fjöldanum öllum af rakettum úr bakgarðinum (Króatar reyndust vera ekkert minna skotglaðir en Íslendingar).

Svo rölti ég heim einhverntíma upp úr hálfeitt. Veðrið var einstaklega fallegt, stillt en kalt, og það var mjög sérstakt að ganga Skothúsveginn; fáir á ferli, nær allur hávaði dáinn út. Framundan blasti Hallgrímskirkjuturninn við og beint yfir honum nærri fullt tungl. Og í kring einn og einn flugeldur, þeir nutu sín miklu betur svona stakir en þegar skothríðin stóð sem hæst um miðnættið.

Gleðilegt ár.