Alveg er ég viss um að Nigella þarf ekki að standa í neinu svona, tautaði ég við sjálfa mig áðan þegar ég var að drösla fimmtán kílóum af kartöflum, fullum poka af súkkulaðiútötuðum borðbúnaði og nokkrum þykkum matreiðslubókum upp stigana. Dauðþreytt eftir að hafa unnið í tólf tíma í gær, búið til súkkulaðirétti fram undir miðnætti og vaknað svo fyrir hálfsjö til að fara í sjónvarpsútsendingu. Og heima beið eftir mér eldhús á hvolfi af því að ég nennti ómögulega að ganga frá öllu í gærkvöldi. Og ég þarf að skrifa einhvern texta um kjötsúpur á eftir og gera eitthvaðfleira sem ég man ekki. Helst þyrfti ég að byrja á tilraunum með kartöflueldamennsku fyrir myndatöku sem verður á laugardaginn.

En ég er engin Nigella. Og þaðan af síður einhver ofurhúsmóðir. Og ég er ekki með hjálparkokka eða vinnukonu (þótt efnafræðistúdentinn geti vel tekið til hendinni öðru hverju). Þannig að ég lét nægja að henda leirtauinu í uppþvottavélarnar og svo hljóp ég í Ostabúðina og keypti brauð og manchego-ost og salami hjá Jóa; eitthvað er til í ísskápnum og þetta verður kvöldmaturinn. Sem er hreint ekki slæmt.