Var í veisluundirbúningi - og svo auðvitað veislu - allan daginn í gær. Hvorttveggja var held ég ágætlega heppnað. Reyndar náði ég ekki að smyrja nema 600 snittur af þeim 800 sem ég ætlaði - en þetta dugði vel til svo það kom ekki að sök.

Núna er ég að bíða eftir að efnafræðistúdentinn dröslist á fætur svo að ég geti notað hann sem burðardýr, ég er að fara út í búð að kaupa efnivið í bollukaffið sem verður einhvern tíma síðdegis. Annars sýndi hann í nótt hvað hann er mikill indælisdrengur, ég var orðin þreytt í fótunum eftir að hafa staðið í eldhúsinu allan daginn og verið svo í háhæluðum skóm allt kvöldið (sem ég geri yfirleitt ekki mikið af), og þar sem konudagurinn var runninn upp fékk ég afskaplega gott fótanudd.

Ég er ekkert aum í fótunum lengur en aftur á móti er ég aum annars staðar - ég datt nefnilega í stiganum í gær eins og mig var búið að dreyma fyrir. Til allrar hamingju ekki á hausinn, það var bara allt í einu eins og kippt undan mér fótunum og ég rann á rassinum niður nokkrar tröppur og beint á Siggu systur, sem var á undan mér niður stigann. Hún stóð það af sér. Og þetta var rétt þegar búið var að bera öll veisluföng úr eldhúsinu mínu og út í bíl; eins gott að ég var ekki með til dæmis fulla skál af tómatídýfu eða einhverju slíku í höndunum. Ákveðnir meðlimir fjölskyldu minnar lýstu þeirri skoðun sinni, þegar þeim var sagt frá atvikinu, að það hefði einmitt verið mjög fyndið ef svo hefði verið - en flýttu sér að bæta við ,,sko, eftir á, þegar kom í ljós að þú varst ómeidd." Ég er nefnilega nærri ómeidd, bara með frekar stóran og auman marblett á afturendanum.

Jæja, best að fara að undirbúa bollukaffið.