Merkilegt annars með bjúgu, sem barnabörnin mín eru harðákveðin í að kalla ,,bjúgur".

Bjúgu eru hálfgerður tabúmatur víða. Ég veit ekki um margar ungar konur (og þá meina ég ,,yngri en ég") sem hafa bjúgu í matinn. Samt viðurkenna sumar þeirra - svona hálfvandræðalegar - að það sé voða gott að fá bjúgu af og til. Karlmenn eru miklu jákvæðari gagnvart bjúgum en fá litlu ráðið. Flestum börnum þykja bjúgu góð. Þau fá kannski bjúgu á leikskólanum eða í skólanum, nú eða hjá ömmu - en ekki heima hjá sér. (Efnafræðistúdentinn vill reyndar ekki sjá bjúgu og þegar frænku hans er í nöp við hann stingur hún alltaf upp á því að ég gefi honum bjúgur í kvöldmatinn. Hún veit hvar hann er veikastur fyrir.)

Ég hef oft orðið vitni að því að börn ljóma upp við tilhugsunina um að eiga bjúgu í vændum. Ungur frændi minn sagði mér af því afar glaður í bragði fyrir nokkrum árum að mamma hans væri að fara á heilsuhælið í Hveragerði í viku og þegar ég furðaði mig á því hvað hann var kátur yfir þessu sagði hann ,,við pabbi fáum bjúgu!"

Nú eru bjúgu langt frá því að vera hollustufæði og ég mæli ekki með því að þau séu oft á borðum. Samt er ég ekkert viss um að bjúgu séu óhollari en til dæmis hamborgari með frönskum og kokkteilsósu, eða að það séu fleiri hitaeiningar í nokkrum bitum af bjúgum með kartöflum og uppstúfi eða kartöflustöppu en í nokkrum pitsusneiðum. Þannig að ef ég er beðin um að hafa bjúgu í matinn, þá finnst mér ekki nema sjálfsagt að verða við þeirri ósk.

Sjálf ætla ég samt að borða nautasteikina.