Ég fór út í Nóatún áðan að kaupa inn fyrir kynningu sem við erum að ljósmynda í fyrramálið. Þegar ég kom sátu drengir í anddyrinu og voru með einhvers konar basar, sem nú tíðkast að kalla tombólu. Þeir buðu mér viðskipti en ég afþakkaði. Þegar ég gekk út aftur, að sligast undan pokum, spurði annar þeirra aftur ,,Viltu kaupa dót á tombólu?" Ég hristi höfuðið og gekk út. Líklega hafa þeir ekki séð höfuðhristinginn því annar þeirra spratt á fætur, hljóp á eftir mér og kallaði upp í bakið á mér ,,VILTU KAUPA DÓT Á TOMBÓLU!" Mér brá dálítið við og kallaði ,,NEI TAKK!" ekki mikið lægra. Ef ég hefði ekki verið með þunga poka hefði ég kannski snúið mér við og útskýrt fyrir piltinum að svona atgangur væri ekki beint viðskiptahvetjandi. En líklega hefði það verið álíka líklegt til árangurs og ef ég hefði reynt að útskýra fyrir drengjunum muninn á tombólu og basar.

Eina alvöru tombólan sem ég hef orðið vör við í mörg ár er sú sem Boltastelpan og vinkonur hennar héldu fyrir utan Pétursbúð í vor. Þar voru allir vinningar númeraðir, engin núll, og ég vann bæði styttu af ketti, kertastjaka og Jean Paul Gaultier-ilmvatn. Það var almennileg tombóla.