Það fyrsta sem ég gerði þegar ég mætti aftur í vinnuna í morgun var að fara niður á næstu hæð og ná mér í almennilegan kaffibolla. Einhver hefur nefnilega ákveðið að hjá okkur á fjórðu hæðinni eigi bara að vera hrikalega ljótar, stórar og klossaðar glærar glerkönnur til að drekka kaffið úr. Ég bara get alls ekki drukkið kaffi úr svona könnu og laumast því alltaf niður í skápinn hjá sölu- og margmiðlunardeildinni á þriðju hæðinni, þar sem er samtíningur af öllum eldri kaffikönnum og bollum sem til eru hjá fyrirtækinu, og sæki eitthvað sem ég get drukkið úr.

Það hefur reyndar einu sinni komið fyrir að ég hafi drukkið fyrsta morgunbollann úr glærri könnu en það var bara af því að ég var að farast úr koffínskorti. Þetta er svona eins og með múslimana og svínakjötið; þeir mega borða það án viðurlaga ef líf þeirra liggur við. Eða það var ég allavega að lesa í gærkvöldi í bók sem heitir Arabian Flavours: Recipes and Tales of Arab Life. Í þeirri bók er líka uppskrift að Maghreb-tei: Ein væn grein af mintu eða marijúana, 1 matskeið grænt te, 6 meðalstórar skeiðar af sykri, 1/2 l sjóðandi vatn. Hmm.