Ég var að eignast áðan Íslenska orðabók, sem ég gaf sjálfri mér í afmælisgjöf af því að enginn annar gerði það (reyndar var enginn sem gaf mér neina afmælisgjöf nema Eldfjallið, sem bjó til flottar gifsnælur handa mér), og svo nýtti ég mér sértilboð fyrir félagsmenn í Blaðamannafélaginu, sem ég er víst komin í. Eníveis (nei, eníveis er ekki í orðabókinni), þá sé ég að það sem ég hef hingað til talið hálfgerða einkasérvisku mína en víðast hvar fengið framgengt með því að tilkynna prófarkalesurum blákalt að ég taki ekki mark á skoðunum þeirra varðandi þetta, það er núna orðið fullkomlega viðurkennt. Þá á ég semsagt við það að skrifa minta en ekki mynta. Minta er aðalflettiorðið í nýju orðabókinni og mynta er bara merkt STAFS, með vísun á minta. Ég lít á þetta sem fullkomna sönnun þess að ég hafi alltaf haft rétt fyrir mér og fjandans ufsílonið, sem mér hefur alltaf þótt forljótt að sjá í þessu orði, sé bara komið inn fyrir dönsk áhrif. Ég hef hingað til beitt Ásgeiri Blöndal fyrir mig sem heimild um að ég megi skrifa minta, nú get ég haldið því fram með góðri samvisku að það eigi að skrifa minta (en ef einhver vill skrifa mynta má hann það mín vegna).

Ég legg samt ekki í prófarkalesarana hérna með þetta. Ekki strax.