Ég kom við í Eymundsson í Austurstræti á leiðinni heim og keypti mér auðvitað matreiðslubók, en það er önnur saga. Þar rakst ég á frambjóðandann ægifagra, Kolbein Proppé, sem var að kaupa sér Vegahandbókina. Hann þarf náttúrlega að rata um kjördæmið, blessaður, og geta rætt um kennileiti og sögustaði við sunnlenska bændur af nokkrum kunnugleika.

Alveg veit ég að ég yrði vitaónýtur frambjóðandi, reyndar af mörgum ástæðum en ekki síst fyrir þá sök að ég er svo ómannglögg að ég mundi alltaf vera að rugla háttvirtum kjósendum saman við kjósendur andstæðinganna, ætti ómögulegt með að muna hverjum ég væri búin að lofa hverju og mundi ekki einu sinni þekkja starfsfólkið á kosningaskrifstofunni eða meðframbjóðendur mína í sjón, hvað þá mótframbjóðendurna. Ég yrði eins og Nixon, þegar hann heilsaði manni sem honum fannst eitthvað kunnuglegur í móttöku fyrir hóp af borgarstjórum og sagði ,,Góðan daginn, hvar ert þú nú aftur borgarstjóri?" en þetta var einn af ráðherrunum úr ríkisstjórn hans sjálfs. Eða ónefndur starfsmaður á kosningaskrifstofu Kristjáns Eldjárn 1968, sem var búinn að spjalla nokkra stund við mann sem kom inn á skrifstofuna um nýafstaðinn kosningafund og spurði gestinn svo að heiti, en þetta var þá forsetaframbjóðandinn sjálfur.

Svona yrði ég, ég er með eindæmum ómannglögg. Ég hef reyndar lent í aðstæðum því tengdum sem eru svo pínlegar að mér dettur ekki í hug að segja frá þeim. En ég yrði allavega gjörsamlega vonlaus frambjóðandi. Fyrir utan að í mér mundi ekki duga Vegahandbókin, ég yrði líka að læra á bíl til að geta keyrt um kjördæmið. Og þótt doktor Gunni sé farinn að læra á bíl ætla ég að láta það eiga sig. Reyndar fór hann í sinn fyrsta ökutíma í fyrradag og hefur ekki bloggað síðan - ég hlusta aldrei á útvarp, allavega ekki Zombie, svo að ég veit ekki hvort hann lifði tímann af.