Fótsár kona í Pálskirkjunni

Ég fór í messu í Pálskirkjunni á sunnudaginn.

Einhver kynni nú að furða sig á því að trúleysinginn ég sé að sækja messur í útlendri borg en ég á þetta til. Mér finnst menning annarra þjóða áhugaverð og það gildir um kirkjumenningu ekki síður en annað.

Og svo var ég búin að tékka mig út af hótelinu snemma en vélin fór ekki fyrr en um kvöldið og ég var að velta fyrir mér hvernig ég ætti að eyða deginum og mundi þá að ég hafði aldrei skoðað St. Paul's þótt ég hafi ansi oft komið til London. Svo að ég fór þangað, rölti í kring góða stund og fór svo að kirkjunni. En af því að það var sunnudagur voru náttúrlega engar skoðunarferðir en það var að byrja messa. Ég var slæm í ökklunum og með blöðru á fætinum og þegar ég sá að þetta var einhvers konar tónlistarmessa (Nelson-messan eftir Haydn) hugsaði með mér að það væri nú upplagt að sitja og hvíla fæturnar og hlusta á messuna.

Svo að ég fékk afhenta dagskrá og settist. Svo byrjaði messan og allir stóðu upp, það stóð í dagskránni. All stand. Og stóðu og stóðu á meðan prestarnir og kórinn gengu inn og kórinn söng og presturinn tónaði og svo var sungið meira en þá stóð Sit í dagskránni og allir settust. Ég var mjög fegin, fótanna vegna. Svo var sungið aðeins meira og þá kom aftur All stand. Ég stóð upp og gáði í dagskránni hvenær næst stæði Sit.

Það var þremur blaðsíðum aftar.

Þetta hlýtur að vera vitleysa, hugsaði ég, það hefur gleymst að setja inn Sit og All stand hérna einhvers staðar á milli.

Óekkí. Maður átti sko að standa þessar þrjár blaðsíður. Ég settist nú eftir eina og hálfa og var ekki ein um það. Og það var stutt í næsta All stand.

Ég entist samt næstum messuna út. Falleg tónlist og svona. En ég væri sko pottþétt ekki kirkjurækin manneskja ef ég tilheyrði ensku biskupakirkjunni, jafnvel þótt ég væri trúuð.