Álfar og draugar

Ég minnist öðru hverju á búálfa hér og kenni þeim gjarna um eitt og annað. Þar með er ekki sagt að ég trúi á búálfa. Né heldur nokkra aðra álfa. Og hef aldrei gert, ekki einu sinni þegar ég var lítil. Ekki einu sinni þegar Stebbi afabróðir var að segja okkur frá álfkonunni sem hann sá þegar hann var lítill við stóra steininn uppi í Hólfi.

Ég veit svosem ekki hvort Stebbi trúði sjálfur þessari álfkonusögu sinni. Hann sagði mikið af sögum. En ef svo var, þá er hann líklega sá eini sem ég hef nokkurn tíma þekkt sem lagði minnsta trúnað á tilveru álfa.

Þess vegna skil ég aldrei hvers vegna fólk keppist við að telja útlendingum trú um að Íslendingar séu álfatrúar, svo gott sem allir með tölu. Jújú, það er sjálfsagt einhvers staðar (allavega í Hafnarfirði) eitthvað af fólki sem trúir að álfar séu til en það hefur ekki orðið á vegi mínum.

Sjálf hef ég engu meiri trú á tilvist drauga en álfa en ég svosem þekki alveg fólk sem hefur séð afturgöngur. Eða svipi eða hvað það vill kalla það. Einhvernveginn finnst mér það þrátt fyrir allt rökréttara en þetta með álfana. Ekkert líklegara, samt. Bara einhvern veginn eðlilegri trú.

Þar sem ég hef enga trú á tilvist drauga hef ég náttúrlega aldrei séð draug. (Nema hugsanlega einkasoninn á helgarmorgnum þegar hann var yngri.) En ég veit þó alveg hvernig manneskju líður sem hefur séð draug (eða telur sig hafa séð hann). Ég mætti nefnilega einu sinni manni sem ég var sannfærð um að væri nýdáinn, ein á löngum og dimmum gangi seint um kvöld.

Það var ekkert þægilegt.

Löngu seinna reyndi ég aftur á móti að mana á mig draug. En það hefði ég reyndar ekki gert nema vera nokkuð viss um að ekkert slíkt væri til.