Sjallabuxur

Fyrirbærið Sjallabuxur barst í tal í saumaklúbbnum í gær. Líklega er rétt að útskýra það fyrir þeim sem ekki þekkja til en á sínum tíma áttu allar stúlkur í Menntaskólanum á Akureyri sínar Sjallabuxur. Eða allavega allar sem voru annaðhvort orðnar átján ára eða höfðu í fórum sínum skilríki sem gáfu til kynna að þær væru orðnar það.

Sjallinn var á þeim árum eini skemmtistaðurinn á Akureyri. Ekki bara aðalstaðurinn, heldur sá eini. Og inn í Sjallann komst enginn nema standast kröfur Kobba og hinna dyravarðanna um klæðaburð. Strákar urðu að vera í jakka og almennilegum buxum, í skyrtu og með bindi (einhver slapp víst einhvern tíma inn með því að taka af sér beltið og setja um hálsinn eins og bindi en hins vegar reyndist ekki duga að búa sér til bindi úr klósettpappír. Það var þó reynt).

Hjá stelpum man ég ekki að sérstakar kröfur væri gerðar um klæðnað á efri tasíuna, nema líklega hefði ekki gengið að vera í lopapeysu. Ætli við höfum samt ekki oftast nær verið í rúllukragabol? En buxurnar voru aðalmálið. (Auðvitað buxur - það fór engin í pilsi í Sjallann í þá daga þótt margar ættu sítt pils til að fara í á 1. des-ballið og dimissionballið.) Sjallabuxur urðu að vera úr sléttu flaueli eða terlíni. Ekki rifflaflaueli og auðvitað alls ekki gallabuxur. Ég man ekki eftir að fleiri möguleikar væru uppi á borðinu í þá tíð. (Reyndar held ég að rifflaflauelsbuxur hafi sloppið um tíma ef þær voru ekki ,,með gallabuxnasniði".)

Þannig að maður varð að eiga Sjallabuxur. Það var ekkert atriði að þessar buxur væru flottar eða smart eða fallegar eða færu manni sérlega vel. Þær voru yfirleitt frekar ljótar. Þær urðu bara að standast kröfur dyravarðanna. Þær voru heldur aldrei notaðar til neins annars en Sjallaferða.

Reyndar áttum við á þessum árum afskaplega lítið af fötum yfirleitt; flestar áttu tvennar til fernar galla- og/eða rifflaflauelsbuxur, fáeina boli, eina eða tvær peysur og svo náttúrlega lopapeysu. Ef við áttum einhverja peninga umfram það sem þurfti í fæði og húsnæði fóru þeir í eitthvað annað en föt. Við pældum lítið í útlitinu - allavega fatnaðinum - og það þótti dálítið sérkennilegt að ein okkar þurfti stundum að standa og spegla sig rækilega áður en farið var út og skipti jafnvel um föt ef hún var ekki ánægð. En hún var líka að sunnan.

Þannig að við áttum ekki Sjallabuxur til skiptanna. Ég átti reyndar tvennar á mínum menntaskólaárum (brúnar terlínbuxur og svartar flauels) en það var af því að ég óx upp úr þeim fyrri. Maður notaði sömu buxurnar, helgi eftir helgi, og þar sem ekki var hægt að fara með þær í þvottahúsið á heimavistinni eins og önnur föt og maður tímdi ekki að borga hreinsun nema það væri gjörsamlega óhjákvæmilegt voru þær ekkert alltaf fullkomlega hreinar. Ekkert kannski grútskítugar heldur en það var reynt að strjúka blettina úr með vatni og tusku áður en kostað var upp á hreinsun. Svo voru þær pressaðar fyrir helgina ef maður mátti vera að.

Á þessum buxum var gjarna einn pínulítill vasi sem passaði fyrir varaglossið. Svo var maður með sígarettuveski og tróð í það sígarettupakka, kveikjara, húslykli og peningum. Það með vorum við tilbúnar á djammið.

Það var þá.