-Ég get ekki talað kínversku af því að veðrið er svo vont, sagði dóttursonur minn áðan þegar hann var beðinn um að sýna kínverskukunnáttu sína. Hann á nefnilega kínverskan vin á leikskólanum. Sá talar bara kínversku og það er eitthvað verið að reyna að kenna börnunum fáein orð í kínversku jafnhliða því að þau eiga að kenna drengnum íslensku.

Annars fékkst hann yfirleitt ekki til að viðurkenna að hann væri hann sjálfur í dag. Ef hann var ávarpaður með nafni horfði hann forviða á viðmælandann og sagði: -Ég er ekki Úlfur, ég er pabbi hans Skrúlfs.

Skrúlfur er semsagt tuskuíkorni sem hann er búinn að eiga lengi en um daginn tilkynnti hann að hann væri pabbi Skrúlfs og það samrýmist greinilega ekki Úlfs-hlutverkinu. Ég spurði hann áðan hvar Úlfur væri þá.

-Úlfur er inni í mér, sagði drengurinn.

-Gleyptirðu hann? spurði ég. En þá mundi hann eftir hvernig fór fyrir úlfinum sem gleypti Rauðhettu, skipti um skoðun, benti á föður sinn og sagði: -Úlfur er inni í honum.

Annars svínvirkaði þessi hlutverkaleikur hans sem sölumannafæla um daginn, þegar einhver símasölumaður hringdi. Úlfur svaraði í símann og eftir nokkurt spjall bað sölumaðurinn líklega um að fá að tala við pabba.

-Ég er pabbi, heyrðist drengurinn endurtaka nokkrum sinnum og fór ekkert ofan af því. Að vísu rétti hann föður sínum á endanum símann en þá var sölumaðurinn búinn að gefast upp og leggja á.