Trendið í breskri matargerð þessa dagana er, heyrist mér, bresk matargerð. Áhersla á innlent úrvalshráefni og breskar matarhefðir með nútímaívafi. Þetta er hægt að sjá bæði í matreiðslubókum, tímaritum og á veitingahúsum. Ýmis veitingahús sem áður voru meira á frönsku eða ítölsku línunni eru farin að bjóða upp á rétti eins og kedgeree, lambaskanka með bökuðum rauðrófum, roastbeef og Yorkshire pudding. Eða faggots. Og svo er verið að opna ný veitingahús á þessari línu.

Eitt þeirra verður opnað á Boroughs Market eftir áramótin. Það á að heita Roast og eigandinn er Iqbal Wahhab (ég veit, ekki mjög breskt nafn), sem stofnaði The Cinnamon Club sem margir kannast við. Það var nokkurs konar ,,prufukeyrsla" á veitingahúsinu á matarsýningunni sem ég fór á. Þar sem ég var mætt um morguninn fyrsta daginn sem sýningin var opin komst ég að því að það voru fáein sæti laus í hádeginu þann dag, svo að ég fór og pantaði mér lönsj klukkan 12. Og af því að ég er svo óþolandi stundvís mætti ég á mínútunni 12, með allra fyrstu gestum, og það vildi svo til (kannski af því að ég var ein, ég hef tekið eftir því að kona sem borðar ein fær stundum fljótari þjónustu en aðrir af því að allir vorkenna henni svo að vera ein) að ég var fyrsti gesturinn sem fékk mat á borðið fyrir framan mig.

Þannig að ef þetta verður nú heimsfrægt veitingahús, þá get ég með sanni fullyrt að ég hafi verið fyrsti gesturinn. (Nei, ég er ekki með bréf upp á það.)

Og maturinn? Jú, hann var fínn - ,,potted" lax í forrétt (man ómögulega íslenska heitið), gæsabollur með rauðkáli og rúsínum og pera soðin í krydduðu rauðvíni og borin fram með clotted cream á eftir. Vínglas með hverjum rétti og kostaði samtals 23 pund. Góður díll.