Ég var búin að halda í allan dag að þráðlausi heimilissíminn væri bilaður. Hann hringdi þegar hann var á standinum (eða hvað það nú heitir) en um leið og maður lyfti honum upp datt hann út og ekki nokkur leið að svara hringingum. Svo fór ég að athuga hann betur áðan og þá kom upp úr dúrnum að batteríin sneru öll vitlaust. Barnastóðið sem hér var í gærkvöldi á örugglega sök á því - sennilega hefur einhver misst símann, hann opnast og batteríin dottið út og krakkarnir hafa ætlað að fela glæpinn en ekki áttað sig á því að ekki er sama hvernig batteríin snúa.

Aftur á móti reyndi enginn að fela tilraunir þess yngsta í hópnum til að skreyta húsgögnin; Sauðargæran kom og kippti í mig og sagði ,,amma, Dagur er að skrifa á stólinn þinn" og teymdi mig inn í stofu þar sem eldri börnin stóðu þegjandi og störðu á nýja fína stólinn minn með brúna microfiber-áklæðinu, útkrotuðu með svörtum geisladiskapenna, og tæplega tveggja ára systurson minn, sem stóð enn með pennann í höndunum og virti fyrir sér nýja hornsófann með blik í augunum sem mér leist ekkert á. Ég tók af honum pennann við litlar vinsældir, náði í eitthvert forláta blettasprey sem ég er nýbúin að kaupa og hreina tusku, úðaði stólinn og strauk hann og viti menn: það sást ekki pennastrik á honum. Þannig að þetta fór allt saman vel.

Boltastelpan og frænka hennar krotuðu einu sinni út stofuveggina hjá mér, þær voru þá fjögurra eða fimm ára. Frænkan, sem er hálfu ári eldri, reyndi að koma allri sökinni á Boltastelpuna en féll á eigin skriftarkunnáttu, þar sem stafurinn S var páraður víða á vegginn. Mér var alveg sama þá því ég var að fara að mála hvort eð var. Ég hefði kannski átt að bjóða Degi að skrifa á vegginn því að nú á einmitt að mála stofuna á morgun.