Við Boltastelpan sátum hér í gærkvöldi, ég reyndar að spila tölvuleik og hún eitthvað að fylgjast með en var þó greinilega þungt hugsi. Allt í einu sagði hún:

- Heyrðu, amma, þegar þú ert dáin ...

Almáttugur, hugsaði ég, við höfum náttúrlega talað töluvert um dauðann og dánar ömmur að undanförnu og hún hefur auðvitað orðið eithvað vör við það. Hvað skyldi nú vera að brjótast í henni?

- ... má ég þá fá ...

Ha? Strax farin að hugsa um arfinn? Hvað skyldi ég eiga sem hana langar svona mikið í?

- ... tölvuna af því að ég þarf að komast í tölvupóstinn minn?

Það var semsagt bara verið að hugsa um yfirvofandi dauða minn í tölvuleiknum.