Þegar maður kemur fram í eldhús að morgni föstudagsins langa, ætlar að fara að hita sér kaffi og uppgötvar að kaffidósin er tóm (af því að efnafræðistúdentinn hellti upp á fulla könnu af kaffi í gærkvöldi í staðinn fyrir hálfa eins og hann var beðinn um), ja, þá er illt í efni. Eða hefði verið það fyrir nokkrum árum. En nú vill svo til að ég bý rétt hjá Krambúðinni, sem er mikil afbragðsbúð, Eysteinn hefur opið næstum hvern einasta dag ársins, og ég þurfti því bara að bíða til klukkan 12 eftir kaffinu mínu. Ég lifði það alveg af. Efnafræðistúdentinn hélt því að vísu fram að ég hefði verið farin að titra. En það eru tóm ósannindi.

Við fengum okkur svo síðbúið morgunkaffi í sól og blíðu á svölunum. Efnafræðistúdentinn úrskurðaði að þetta væri frábær dagur. ,,So far," sagði ég. Gjörsamlega úr karakter fyrir okkur bæði, yfirleitt er ég bjartsýn en hann svartsýnn. En ég er reyndar farin að hallast að hans sjónarmiði, kaffið er farið að virka.