Gressingham-öndin í gær var afbragðsgóð, líklega sú besta sem ég hef eldað. Ég fyllti hana með söxuðu epli, lauk, þurrkuðum apríkósum og þurrkuðum banönum og steikti hana fyrst í 45 mínútur við 230 gráður, lækkaði svo hitann í 160 gráður og lét hana seinast standa í 80 gráðu heitum ofni í hálftíma eða meir. Hellti fitu úr steikarfatinu einum þrisvar sinnum á eldunartímanum og nú á ég fulla krukku af andafeiti til að steikja upp úr. Reyndar voru kartöflur steiktar í andafeiti með öndinni í gær en það var feiti sem ég átti frá jólunum. Annað meðlæti var dvergvaxinn spergill steiktur á grillpönnu og svo bara góð sósa og grænt salat - eplasalat hefði reyndar passað betur en mér fannst þegar ég var að undirbúa matinn að það yrði kannski einum of mikið af því góða af því að öndin var með ávaxtafyllingu. Held samt að það hefði verið í fínu lagi. Svo hefði ég alveg viljað hafa rauðkál en nennti ekki að fara búð úr búð að leita að því, það fékkst ekki í þeim búðum sem ég fór í núna í dymbilvikunni.

Sauðargæran hjálpaði mér við eldamennskuna - reyndar aðallega eftirréttinn, sem var litlar súkkulaðikökur með hindberi í miðju, bornar fram með meiri hindberjum og svo vanillusósu, sem drengurinn hrærði rösklega í fyrir ömmu sína - og var mjög sáttur við öndina, sem hann hélt reyndar stíft fram að væri kjúklingur en féllst á að kalla öndkjúkling. Ég held að hann hafi sagt ,,góður matur" að minnsta kosti tuttugu sinnum á meðan hann var að borða hana. Stundum var þetta reyndar sagt í spurnartón og beint til annarra við borðið. Ég sagði föður hans að drengurinn stefndi greinilega beint á þjónsstarfið, hann væri í rauninni að spyrja ,,hvernig smakkast maturinn?" Uppáhaldstengdasyni mínum var ekki skemmt og hann tautaði eitthvað um að hann vildi þá frekar (af tvennu illu) að drengurinn yrði kokkur. Enda er hann sjálfur búinn að kveðja þjónsstarfið svo rækilega að ég sleppti honum meira að segja við að skera öndina ...