Ég hef þurft að svara ýmsum heimskulegum spurningum um dagana en fáar spurningar sem til mín hefur verið beint hafa mér þó fundist vitlausari en sú sem ég fékk frá lækni sem var sóttur til mín þegar ég bjó í herbergi 12 á heimavist MA í janúar 1974. Ég hafði fengið einhverja ákaflega sára verki í eða við bakið og lá kveinandi í rúminu. Læknirinn kom inn, sá að ég var kasólétt, leit á mig og spurði:

- Er þetta nokkuð líkt fæðingarhríðum?

Þrátt fyrir verkina reis ég upp við dogg í öllu mínu sextán ára veldi og hreytti út úr mér:

- Lít ég út fyrir að vita hvernig fæðingarhríðir eru?

Það kom verulega á læknirinn, hann flýtti sér að skoða mig, úrskurðaði að ég væri með sýkingu í nýrum, skrifaði upp á resept, rukkaði mig um vitjunargjald sem ég þurfti að láta hann sækja sjálfan í vasa á jakkanum mínum í fataskápnum af því að ég gat ekki staðið upp, og hvarf svo á braut og skildi mig eftir eina og rúmfasta með reseptið. Til allrar hamingju kom Eiríkur bróðir fljótt að vitja mín, ég gat sent hann í Stjörnuapótek og lyfið sló á verkina, en þegar ég komst á fætur ákvað ég að vera utanskóla næstu mánuði og fór heim til mömmu.

Ástæðan til þess að ég er að rifja þetta upp núna er sú að í dag, nánar tiltekið um það bil nákvæmlega núna á níunda tímanum, eru slétt þrjátíu ár síðan ég komst að því hvernig fæðingarhríðir eru. Gagnlega barnið mitt á semsagt þrítugsafmæli í dag. Ég ætla reyndar ekkert að fjölyrða um það því að það mundi örugglega allt snúast upp í að ég færi að vorkenna sjálfri mér vegna þess hvað það gerir mig skelfilega gamla að eiga barn sem komið er á fertugsaldur. Þannig að ég ætla bara að segja:

Til hamingju, María mín.