Þennan dag fyrir 23 árum varð Ronald Reagan Bandaríkjaforseti sjötugur.

Þennan morgun fyrir 23 árum lá ég í rúmi á efstu hæð í húsi við Hringbraut með nál í handarbakinu og beið eftir að mér færi að líða illa.

En mér leið hreint ekki illa. Mér leið svo vel að þegar líða tók að hádegi steinsofnaði ég og svaf vært. Ég vaknaði ekki fyrr en klukkan eitt. Þá kom kona og ýtti við mér.

- Þetta gengur ekki, sagði hún og tók til sinna ráða. Sem báru þann árangur að mér fór samstundis að líða mjög illa og eftir einn og hálfan klukkutíma kom efnafræðistúdentinn í heiminn.

Hann var að vísu ekki efnafræðistúdent þá, leit ekkert út fyrir að stefna í það og var alls ekki það fríðleiksbarn sem hann átti eftir að verða innan tíðar. Hann var satt að segja svo rauður, grár og krumpaður að ég held að þegar stóra systir hans sá hann fyrst, sama kvöldið, hafi það verið mestu vonbrigðin sem hún hafði upplifað á sinni sex ára ævi. Hún sneri sér undan, gekk út í horn og neitaði að koma oftar í heimsókn á fæðingadeildina.

Ég var að hugsa um að hafa samband við Bandaríkjaforseta og reyna að telja honum trú um að ég hefði látið drenginn heita eftir honum af því að hann fæddist á sjötugsafmæli hans (efnafræðistúdentinn heitir Rögnvaldur að fyrra nafni þótt hann noti það lítið) og nefna jafnvel hugsanlega frændsemi í leiðinni - á þessum tíma voru uppi miklar sögur um að Reagan væri Íslendingur í föðurætt og þá jafnvel af Djúpadalsætt. En ég lét það samt ógert.

Efnafræðistúdentinn minn á semsagt afmæli í dag. Hann býður vinum og velunnurum í heimsókn í kvöld af því tilefni. En ef hann verður ekki búinn að brjóta saman þvottinn verður engum hleypt inn í íbúðina.