Ég rakst á athyglisverða grein í Guardian um stéttaskiptar neysluvenjur, næringu og fleira. Eitt af því sem vakti athygli mína var að margir þeirra sem minnst hafa á milli handanna geta ekki verslað þar sem verð er hagstæðast miðað við gæði: ,,40% of households headed by an unskilled manual worker have no access to a car and so have to find alternative transport, or buy from an invariably smaller range of poorer quality, but more expensive, goods from local retailers."

Að hve miklu leyti skyldi þetta eiga við hér? Ég er reyndar bíllaus en það er nú ekki nema nokkurra mínútna gangur í Bónus ef ég þarf á að halda. Hins vegar versla ég ekki mikið þar af því að ég finn aldrei nema hluta af því sem mig vantar. Helst að ég fari þangað til að birgja mig upp af einhverju ákveðnu. En ég get yfirleitt fengið allt sem mig vantar í göngufjarlægð frá heimilinu.

Ég kannast við konu sem vann um tíma í matardeildinni í Harrods fyrir tuttugu árum eða svo. Hún sagði mér að þá hefði verið dálítið um að gamlar konur úr grenndinni - ekkert of vel stæðar - hefðu verslað þar daglega og keypt þar flestar sínar nauðsynjar, líklega af því að þær komust ekki annað. Ég hefði svosem ekkert á móti því að eiga kost á að versla í Harrods upp á hvern dag - annað mál hvort ég hefði efni á því ...