Ég er safnari. Þá er ég ekki að meina matreiðslubækurnar, heldur allt hitt. Kannski væri réttara að segja sankari, því að mér hættir til að sanka að mér drasli og ég á voðalega bágt með að henda hlutum. Alveg sama hve ómerkilegir þeir eru og hve litlar líkur eru til að ég muni nokkurn tíma nota þá aftur. Ég hef verið að reyna að setja mér reglu varðandi dót sem lendir ofan í kössum og kirnum sem er einhvern veginn þannig að ,,ef ég hef ekki saknað þess og ekki einu sinni munað eftir því í þrjú ár, þá á að henda því," en það gengur illa að framfylgja henni í reynd.

Ég var samt áðan að reyna að taka til í herberginu mínu, einkum og sér í lagi kössunum. Sem varð auðvitað til þess að hver einasti flötur var alþakinn dóti og þegar ég kom inn í herbergi eftir matinn og horfði á rúmið mitt hugsaði ég ,,almáttugur, það er ekki nokkur leið að ég sofi hér í nótt." En nú er þetta allt horfið, hluti að vísu í ruslapoka en meirihlutinn náttúrlega aftur ofan í kassa, bara raðað og skipulagt upp á nýtt svo að nú er ég með góða samvisku, ég er búin að gera eitthvað í málinu ... og svo fann ég líka sníðaskærin mín, sem eru búin að vera týnd í tvö ár.

Bara sem dæmi um hvað ég er mikill sankari: Ég á alla Visareikningana mína tólf ár aftur í tímann. Alla launaseðla fimmtán ár aftur í tímann. Alla greiðsluseðla af húsnæðis- og lífeyrissjóðslánum. Ábyrgðarskírteini fyrir heimilistækjum sem voru keypt fyrir fimmtán árum og hent fyrir fimm. Og ef einhver heldur að þetta sé vegna þess að ég sé svo ofboðslega skipulögð og ábyrg í fjármálum ... ha, ha.

En ég var allavega að enda við að henda margra ára birgðum af símreikningum.