Reykt og sviðið

Ég labbaði niður á Laugaveg í rigningunni. Regnhlífarlaus auðvitað. Kom við á Te og kaffi hjá einkasyninum, sem gæddi mér á reyktu Lapsang souchong, sem var bara ansi gott (lyktin minnti helst á það þegar maður nálgaðist miðbæinn í vor eftir Austurstrætisbrunann en bragðið var öllu flóknara).

Þetta minnti nú ekki mikið á Lapsang sjúngsjang sem maður fékk hjá Helga Skútu í gamla daga og hann hafði keypt í Bréf og rusl á Akureyri. Búðin sú hét náttúrlega ekki Bréf og rusl en það átti ágætlega við; þar fékkst eitt og annað sem ekki fékkst annars staðar, til dæmis esperantókennslubækur, vasareiknarnir sem við vorum látin kaupa í 5. F og hétu þá vasatölvur, og einhverjar tegundir af tei, sem engir drukku náttúrlega nema sérvitringar eins og Skútan. En hann var líka að sunnan og hollenskur Þingeyingur þar að auki. Ísland var alltaf of lítið fyrir hann en Akureyri var passleg um tíma.

Svo fór ég og keypti mér vopnfirsk svið sem ég ætla að hafa í kvöldmatinn. Var fyrst að hugsa um að gera eitthvað exótískt við þau en ákvað svo að reykta teið væri alveg hæfilegur dagskammtur af exótík í svona veðri. Þannig að ég sýð þau bara og borða þau brennheit með stöppu; krydda kannski stöppuna eitthvað óhefðbundið.

Einu sinni las ég viðtal við þekktan íslenskan kokk sem var að lýsa sviðaveislu sem honum hafði verið boðið til í Noregi. Honum þótti það merkilegast að norsku sviðin voru borðuð heit; hafði greinilega aldrei heyrt um að það væri gert hér á landi.