Perudraugurinn

Fyrst ég var að tala um lykla ...

Þegar ég kom heim í gær settist ég í stólinn í stofunni (eina sætið í stofunni þessa stundina), greip blað og kveikti á standlampanum.

Það gerðist ekkert.

Ég tékkaði á hvort hann hefði dottið úr sambandi. Neibb. Ég slökkti og kveikti aftur og hristi líklega lampann eitthvað í leiðinni. Skermurinn datt ofan í fangið á mér.

Hmm. Það á ekki að geta gerst því að hann er festur með því að peran er skrúfuð föst. Ég leit upp. Engin pera.

Bíddu nú við. Ég sat þarna í fyrrakvöld og þá var örugglega pera í lampanum. Og ég hafði örugglega ekki skrúfað hana úr.

Tveir möguleikar: a) það er draugur á Grettisgötunni, og nú mundi ég eftir konunni sem féll út af svölunum. b) það hafði illgjarn peruþjófur verið á ferð.

Jahá. Ég trúi samt eiginlega voða lítið á drauga. Og ég veit um mann sem er með lykla að íbúðinni og er trúandi til að laumast inn, hnupla ljósaperu frá aldraðri móður sinni og gleyma að láta hana vita. Ég hringdi í hann og spurði hvort hann hefði verið á ferðinni.

Jú, hann játaði það. Hafði reyndar tekið hinn standlampann (sem var perulaus) og peruna úr þessum til að varpa ljósi á einhverja iðnaðarmenn sem ekki gátu lýst sér sjálfir. Og lagði í leiðinni gildru fyrir grunlausa móður sína. Eins gott að þetta var fisléttur tauskermur en ekki níðþungur glerljósaskermur úr sem ég fékk í kjöltuna.

Ég er að hugsa um að heimta af honum lyklana aftur.